Trójpłaszczyznowa manualna terapia stóp została opracowana przez niemiecką fizjoterapeutkę Barbarę Zukunft – Huber i zaprezentowana po raz pierwszy w Niemczech w 1992 r.

Barbara Zukunft-Huber fizjoterapeutka od 1967 r. Od 1977 prowadzi indywidualną terapię w Biberach. Jest autorką wielu specjalistycznych książek. Prowadzi szkolenia w : Japonii, Indonezji, Indiach, Kolumbii, Bolivii, Chorwacji, Polsce, Rosji, Włoszech, Austrii, Szwajcarii.

Podstawy neurofizjologiczne fizjoterapeutycznej koncepcji trójpłaszczyznowej manualnej terapii stopy oparte są na znajomości ogólnego, fizjologicznego wzorca ruchowego niemowląt. Terapia ta jest efektem wieloletniego doświadczenia związanego z leczeniem schorzeń stóp niemowląt z uwzględnieniem czynnościowych uwarunkowań rozwoju stopy. W odróżnieniu do tradycyjnych form terapii z wykorzystaniem szyn korekcyjnych i opatrunków gipsowych nie zaburza fizjologicznego rozwoju ruchowego niemowląt. Wykorzystuje się tutaj specjalne chwyty mobilizacyjne, których efekty utrwalane są dzięki zastosowaniu tylko jednej korekcyjnej opaski. Metoda ta może być stosowana samodzielnie, ale może też w przypadku neurologicznych deformacji stóp wzbogacać takie metody usprawniania, jak na przykład terapię metodą Vojty.

Wady stóp zazwyczaj postrzega się jako problem o charakterze lokalnym. Wprawdzie podkreśla się uogólniony ich wpływ na postawę ciała oraz chód, niemniej nadal terapia wad stóp ograniczana jest do miejscowej korekcji. Stosuje się zatem zaopatrzenie ortopedyczne w postaci wkładek ortopedycznych oraz ortez wspomagane ćwiczeniami korekcyjnymi. W ciężkich postaciach wad stosuje się korekcję operacyjną. Skuteczność tak rozumianej terapii, ukierunkowanej na miejscową korekcję wadliwego ustawienia stóp, nie jest zadawalające.

Wady stóp nigdy nie są problemem miejscowym, ograniczonym do samych stóp, lecz stanowią kompensacyjną konsekwencję zaburzeń fizjologicznych rozwoju w innych (wyższych) częściach ciała lub też same inicjują ,,łańcuchwą reakcję" zmian kompensacyjnych o charakterze uogólnionym. Innymi słowy zaburzony rozwój stóp to zaburzony rozwój motoryczny całego ciała dziecka.

Sposób terapii wad stóp u dzieci opart jest na dwóch zasadach: wczesności i systematyczności. Procedury diagnostyczne i tzw. chwyty terapeutyczne można stosować już od pierwszych godzin życia. Istotnym ogniwem procesu terapeutycznego są w tej metodzie rodzice, którzy po odpowiednim przeszkoleniu mogą stosować terapię w domu.

Terapia ta stanowi podstawę do wczesnego diagnozowania i leczenia nieprawidłowego ustawienia stopy: • stopa koślawa;
• stopa szpotawa;
• stopa końsko-szpotawa;
• stopa płasko-koślawa;
• stopa przywiedzeniowa-serpentynowa;
• stopa przywiedzeniowa;
• stopa o obniżonych łukach;
• stopa piętowa;
• wady stóp , które są efektem zespołów genetycznych, mpdz. , wad wrodzonych itp